Recent searches
Search options
#FLITSRECENSIE #265
C.-U. Bielefeld/P. Hartlieb: Bis zur Neige. Uitg. Diogenes, 472 blz.
Vreemd is het wel: op de krimi over de moord op een wijnboer die uitsluitend witte Veltliner produceert staat een glas rode wijn afgebeeld. Heeft de ontwerper het boek wel gelezen? – vraag je je af. Of zou witte wijn te weinig hebben gecontrasteerd met de zachte crèmekleur waarmee de Zwitserse uitgeverij Diogenes zijn pocketuitgaven van een sjiek uiterlijk voorziet?
Nog voordat voordat je aan het plot van
‘Bis zur Neige’ toekomt, roept het boek zo al vragen op, en die zullen er in de honderden bladzijden die daarop volgen niet minder om worden. De Duitse schrijver Claus-Ulrich Bielefeld en de Oostenrijkse Petra Hartlieb weten in hun tweede gemeenschappelijke krimi de spanning er goed in te houden. Op de moord op de wijnboer in de buurt van Wenen volgt die op een horecaondernemer in Berlijn en daarmee is de lijst nog lang niet afgerond.
Net als in ‘Auf der Strecke’, het eerste van de vier
Weens-Berlijnse krimi’s die zij schreven (#Flitsrecensie 138), kleurt de stekelige verhouding tussen Duitsers en Oostenrijkers, en vooral die uit de beide hoofdsteden, de achtergrond van het boek. Niet zonder de nodige zelfspot. ‘Hardgekookte eieren in een bokaal met pekel, dat blijft lang goed. En tussen de biertjes door neem je er af en toe een, lekker met mosterd,’ zo maakt de Berlijnse commissaris Thomas Bernhardt zijn Weense collega Anna Habel deelgenoot van de plaatselijke cafélekkernij.
Zij vindt het maar barbaars. ‘Ach kom,’ zegt hij, ‘hersenen met ei, zure niertjes en rookworst met kaas, daar zijn Weners dan weer dol op, dus alsjeblieft.’
De verhouding tussen beiden is het tweede Leitmotiv van Bielefeld&Hartliebs vierdelige reeks. Hij is een soms onbehouwen brombeer, zij een wat zurige workaholic. Hoe zij elkaar toch aantrekken blijft raadselachtig, maar O.L. Heer heeft wel vreemdere kostgangers samengebracht.
Uiteindelijk staat of valt iedere krimi met het plot en net als in
‘Auf der Strecke’ zijn de auteurs beter in het uitzetten van lijnen dan in het samenbrengen daarvan. Het raadsel van een reeks onduidelijk samenhangende moorden blijft zo lang intrigeren dat de ontknoping enigszins als een ontgoocheling komt: te onverwacht, te snel, niet helemaal geloofwaardig en een beetje als een ‘Deus ex machina’.
‘Bis zur Neige’ pakt dan ook beter uit als stedenroman dan als thriller. Het best houd je bij het lezen Google Maps goed bij de hand, om je in het stratenplan van
Wenen en Berlijn naar behoren te oriënteren en te weten waar je bij je volgende bezoek naartoe moet. Want de merkbare liefde van de auteurs voor Berlijn en Wenen werkt aanstekelijk. Na het lezen van dit boek wil je de plekken waar al die fictie ‘echt’ heeft plaatsgehad zonder twijfel zelf gaan zien.